Terug in India. Omdat de staking en het wegenverbod niet waren opgeheven, en zelfs waren uitgebreid was er door de teamleiders in overleg met de baseleiders besloten dat het beter is om niet naar Katmandu, maar terug naar India te gaan. We zitten nu in een ontzettend luxe hotel een uurtje van de grens. Voor het eerst sinds een maand kunnen we weer warm douchen! Whaa…daar waren we wel even blij mee zeg. Het plan is om de komende twee weken verschillende dorpen te bezoeken en daar open lucht programma’s te doen en veel evangelisatie.Onze laatste paar dagen in Nepal waren trouwens geweldig. De dag nadat we Suob hadden ontmoet ging ik met Katie en Derek terug naar het huis om te zien hoe het met hem was. Zodra we daar aankwamen werden we weer hartelijk ontvangen. Kom zitten, wil je koffie?…etc. Het was leuk Subo weer te zien en te spreken. Hij vertelde me dat hij die ochtend Genesis had zitten lezen, en gaf me ff een korte samenvatting daarvan. Zijn ouders, oma, zusje en een paar vrienden kwamen er ook bij zitten. Ik kwam in gesprek met zijn vriend/overbuurjongen Sachin, van 17. Na wat praten kwam ons gesprek ook op Jezus. Hij vertelde dat hij er veel van had gelezen en wat op tv had gezien. Ik legde hem het verhaal van het kruis uit, hij zat met tranen in zijn ogen te luisteren, en vertelde me dat hij ook christen wilde worden! Zoo tof. Dus wij net als de dag ervoor met hem bidden. Na het bidden was hij ontzettend vrolijk. Im feeling very happy!, zei hij. Katie had ondertussen met de moeder en oma zitten praten. Ze wilden allebei gebed. Katie en ik mochten voor de moeder bidden die een gewrichtsziekte heeft. Daarna gingen we naar binnen om voor oma te bidden.De oma had een hartaandoening. We baden allebei voor haar. Toen we amen zeiden leefde oma, die tot nu toe steeds heel stil was geweest, helemaal op. Ze begon in het Nepalees heel enthousiast tegen Katie te praten. Suob vertaalde en zei dat de oma zich opeens veel beter voelde, en dat ze ook Jezus wilde! Men, Katie en ik elkaar aankijken van watte… Echt mooi gewoon. Nou, dus wij weer de basics uitleggen en met oma bidden. Suob vertaalde naar het Nepalees, en oma bad het op die manier na. Toen dat was gedaan had oma een onwijze grijns op haar gezicht. Ik ben 70, en nu ga ik naar de hemel!, zei ze. Toen we wat uitleg gaven over dat het beter is als er geen plaatjes meer van hindu goden in het huis zijn, deed ze een ketting met een plaatje van een hindu god erop af. No more! Zei ze. Na een tijdje te hebben gepraat namen we afscheid.

Boven : Oma, ik, Katie, Derek, Sachin, Suob, vriend met moeilijke naam, moeder

onder: oom, vader.

Toen we terugkwamen in ons hotel bleek dat ook Will met een jongen had gebeden die christen wilde worden, en dat de 2 gastheren van ons hotel met wie we veel hadden gepraat, zoals ze dat zelf zeiden, onze religie wilden aannemen. Gewoon 5 salvations op een dag! Ik wil zeker nog eens terug naar Nepal en wat meer zien dan een stadje bij de grens, maar het was zeker een toffe week daar. Hier nog ff een fotootje van wat lieve meisjes met wie we een tijdje hebben gespeeld deze week.

Vandaag is het een dagje vrij. Lekker mailen, film kijken en veel slapen! Nog maar 2 weekjes in India en dan gaan we alweer terug naar Perth voor IWT!
I keep you all on the high!

liefs, Joanne

Salvation is here...

Dag 4 in Karkabitha, ons stadje aan de grens van India en Nepal. De leiders hebben gister gebeden en omdat we niet voor altijd hier kunnen wachten ligt de dealine op morgen. Als we dan nog niet wegkunnen wordt er een nieuw plan gemaakt, maar we bidden veel en geloven dat het mogelijk is voor ons om naar Katmandu te gaan. Gister zijn we twee keer in kleine groepjes de straat op gegaan om met mensen te praten. Het evangelie delen ligt in dit deel van Nepal wat gevoeliger, vooral ook omdat we vlak bij de douane zitten, dus we kunnen geen grote open lucht meetings doen, maar wel gewoon vrienden maken en ze op die manier af en toe het evangelie uitleggen. Gister hebben we een hele tijd met wat kinderen gespeeld en met hun moeders gepraat. De mensen hier zijn ontzettend vriendelijk en gastvrij. Het is net als in India heel makkelijk om een gesprek te beginnen.
Vandaag gingen we weer de straat op. Samen met Ashley, Jill en Katie. We baden van te voren. Katie kreeg een beeld van een jongen in een lichtblauw shirt, ik kreeg een bijbelvers waarin God zei dat we verwachting moesten hebben, en Jill had het idee dat we naar de thee tuin moesten lopen. Dit is de iets ingekorte versie van wat er gebeurde.
We liepen dus de richting van de thee tuin uit. Na een tijdje kwamen er twee meiden naast ons lopen, die ons naar hun huis uitnodigden. Daar zat de hele familie, die stoelen voor ons te voorschijn haalden. We zaten daar een tijdje met ze te praten. We vertelden dat we chistenen waren, en ik vroeg ze wat zij geloofden. Veel van de familie waren hindu. Het meisje vertelde dat ze veel vrienden heeft die christen zijn, en dat ze zingen en bidden en 'Jezus vieren'. Ik legde haar toen uit waarom we dat doen, en vertelde de basics van het evangelie.
Haar broer zat ondertussen ook mee te luisteren en knikte zo nu en dan. We vroegen voor we weggingen of we voor hun mochten bidden. Dat vonden ze goed, dus ik bad voor hun huis, en dat zij ook Jezus zouden leren kennen. Het meisje en haar broer (in een lichtblauw shirt) liepen met ons terug naar de weg waar we liepen. Ik liep samen met de broer, Suob, achteraan. Ons gesprek kwam weer op Jezus, en hij leek heel geinteresseerd.Ik vroeg hem of hij een bijbel had. Die had ie niet, maar wilde er wel ontzettend graag een hebben. Ik gaf hem mijn bijbel en legde uit waar de 4 evangelien zijn, dat die over Jezus' leven gaan. Toen zei hij iets van: ik heb Jezus nodig, ik wil hem ook. Hij stond nogal te trillen ondertussen. Ik vroeg em: Dus je wilt Jezus in je leven als jou God? Ja!!, zei hij.Sooo exciting. Ik riep de anderen er weer bij, en we legden aan hem nog meer uit over vergeving, het kruis, dat de hindu goden geen goden zijn maar alleen onze God, en de Heilige Geest. Toen liepen we terug naar het huis om te bidden. Suob bad na wat ik bad, vroeg vergeving en nam Jezus aan als de enige God! Zoooo tof he. Daarna legde ik hem nog wat meer uit over de heilige Geest en mocht ik voor hem bidden om de heilige Geest te ontvangen. Dat deden we, en hij stond daarna helemaal te stralen. Ik las hem het verhaal van de veloren zoon voor, en legde nog wat meer uit. Hij was heel excited: Ik ga mijn hele familie over Jezus vertellen, zij moeten ook Jezus vieren! Bedankt voor het komen, bedankt dat jullie me over Jezus vertelden!
Toen we wegliepen stond zijn hele familie om hem en zijn bijbel heen, en stond hij druk te vertellen over wat er was gebeurd.
Dus ja, we zouden nu eigenlijk in Katmandu zitten, maar we kunnen hier zeker outreach doen!
Ik hoop snel updates te hebben over wat de plannen zijn.
Hopelijk snel een update vanuit Katmandu!
liefs, Joanne

Hey,
Woensdag na een lange treinreis van bijna 15 uur aangekomen aan de grens van India. De trein was heel krap, en de meest onwaarschijnlijke treinreis die ik ooit heb meegemaakt. Elke 2 minuten kwamen er mannen langs met chai thee, nootjes of zelfs knuffels van aapjes en honden die ze aan ons probeerden te verkopen. Was de ene net weg, dan kwam de volgende: Monkeeey, Dooooog..monkeeey,dooog, not expensive. Sjonge, dat was wel lachen, maar ik was blij dat ze er na zo'n 7 uur mee ophielden. Verder waren er ook veel bedelende mensen in de trein die steeds een station verder meegingen. Ik heb een tijdje met zo'n gezin gepraat. Een jonge moeder met eenn baby en een zoon en dochtertje. Ik heb met ze zitten kleuren in de hal voor de wc's en koekjes met ze gegeten. Zo rond 10 uur probeerde ik op mn slaapbank in slaap te vallen, waar niet veel van is gekomen. Het was nogal koud, de wc stonk en het licht van het halletje scheen recht in mn ogen. Op een gegeven moment werd ik wakker geschreeuwd door twee kerels die de trein uitgingen en wilden dat ik de treindeur achter ze op slot deed. Madam!..close the door please...Madam!! O men, dat was wel even minder wakker worden. Een tijdje later toen ik half wakker was zag ik een man langs me lopen met een enorm geweer op zijn rug. Dus ik bidden dat dat maar een man van de beveiliging mocht zijn. We zijn al met al toch veilig om half 4 'snachts aangekomen. Toen met jeeps naar de grens gereden, de zon zien opkomen bij de douane (een hutje aan de kant van de weg), en na een paar uur wachten over de grens naar Nepal gelopen. Dat was echt tof, alles ziet er meteen anders uit. Maar.....toen we er een paar uur waren hoorden we dat er op het moment een politieke staking is waardoor we niet naar kathmandu kunnen. Er is een politieke staking en de weg die we met de bus moeten nemen is voor 200 km gesloten. We zitten nu met zn allen al sinds donderdag te wachten tot er verandering is zodat we in de bus kunnen springen om naar kamtandu te gaan. Op het moment slapen we op de grond in een zaaltje op het dak van een hotel. We bidden veel dat de staking snel over zal gaan, maar we geen idee hebben wanneer dat zal zijn. Sommige nepalezen met wie ik op straat heb gepraat geven het minstens nog een week. Hmm, we zullen zien.
Dus ja, het is lekker avontuurlijk, maar ik heb een goeie tijd en geniet van Nepal. Het is hier een stuk rustiger en vrolijker dan India, en ontzettend mooi.
I keep you all on the high,
liefs, Joanne

Hoooi,

Ff een kort berichtje voor dit internetcafe sluit, en ik morgen op de trein naar Nepal stap. We hebben een hele goeie week gehad. We zijn weer terug gegaan naar de Lighthouse studentclub waar ik weer een getuigenis heb gedaan, en we veel goeie gesprekken met de jongeren konden hebben na de dienst.

We hebben een programma gedaan in een Bangalese kerk, we verstonden weinig wat er werd gezegd, maar het was echt een leuke gemeente en na de dienst konden we leuke gesprekken hebben, en heb ik wat kinderen wat van onze liedjes geleerd.

We zijn zaterdag naar wat dorpjes geweest, zo'n 1,5 uur uit Colcutta rijden. We hebben daar wat toneelstukjes gedaan, wat liedjes en getuigenissen. Na elk programma hebben we met veel mensen gebeden.

Verder nog wat evangelisatie gedaan op straat en veel worship en voorbede.
Vandaag hadden we een dagje rondhangen in de Botanical garden. Was erg gezellig, leuk en een goeie afsluiting voor onze tijd in Calcutta.
Morgen om 3 uur vetrekt onze trein naar Nepal. Als alles goed gaat komen we daar vrijdag aan.
Tot in Nepal,

liefs, Joanne

Foto's!

met het team in de bazar (waar we de pindakaas halen)












Britney en ik na het werken in het Moeder Theresahuis

















Verkeer in de stad

Heeey,

Daar ben ik weer. Veel gebeurd deze week. Ik heb niet al te veel tijd, dus hier weer even de hoogtepunten van weer een weekje Calcutta.
Zaterdagavond zijn we met 7 mensen van het team naar een studentmeeting van Campus Crusaders for Christ. Een organistatie die de scholen en universiteiten ingaan om het evangelie te vertellen.Elke zaterdag hebben ze jeugdavonden waar ook veel hindu en moslimjongeren heengaan.Er waren zo'n 25 jongeren voor wie we een programaatje hebben gedaan. Wij, en het worshipteam van de CCC, hebben wat worship gedaan (echt leuk om met je Indiaase leeftijdsgenoten One Way en King en Majesty te kunnen zingen), en Liz, Will en ik hebben een getuigenis gedaan. Tijdens Will zijn praatje viel het licht uit, wat hier trouwens bijna elke dag wel een keer gebeurd, dus na wat kaarsjes te hebben aangestoken zijn we vrolijk verder gegaan. Ik heb wat verteld over 1 Tim 4: 12 (laat niemand op je neerkijken om je jeugdige leeftijd, maar wees een voorbeeld voor alle gelovigen). Na de meeting hebben we nog een tijd rondgehangen en met de jongeren gepraat. Was echt een toffe avond.
De volgende dag zijn we met een grotere groep naar een Methodistengemeente geweest. Ze hadden verteld dat het een grote kerk is. Wat bleek was dat het gebouw wel groot was, maar er zo'n 30 mensen waren. Volledig verspreid door de hele zaal. We besloten dat dat een uitdaging was, en hebben het drama, wat getuigenissen en wat worship gedaan. Ik was de hele ochtend al niet zo lekker, en was blij dat ik alleen met de worship hoefde mee te zingen. Thuisgekomen besloot ik dat het beter was om niet mee te gaan lunchen, en na een tijdje te hebben geslapen en wat water te hebben gedronken besloot mijn maag dat het genoeg was en heb ik flink overgegeven. Ik was nog steeds nogal misselijk en heel moe, en heb toen de rest van de zondag en bijna de hele maandag geslapen. Tegen maandagavond voelde ik me weer een stuk beter, en kon ik weer normaal eten. James had hetzelfde als ik, en we vermoeden dat de kip broodjes die we na de jeugdavond hebben gegeten er waarschijnlijk een heleboel mee te maken hadden.
Dinsdag was ik weer beter en zijn we met een groepje wezen evangeliseren in het Victoria Memorial park. We splitsen op in een groepje van 3 en van 4. Met Jane en Jordan ben ik eerst het museum ingeweest. Daar waren een hoop schilderijen en wat beelden over hoe de Britten in India terecht kwamen. We hebben daar vooral rondgekeken en gebeden. Tegen het eind heb ik een tijd met een vrouw gepraat die de wacht hield in een schilderijen hal. Ze was een van de vele hindu's die geloven dat Jezus een van de vele goden is, dus het wel cool is om ook in Jezus te geloven. Ze was het niet echt met me eens denk ik, maar luisterde wel toen ik haar vertelde waarom Jezus anders is dan haar goden, en dan Hij de enige God is.
Na dit gesprek gingen we weer naar buiten en zijn we wezen lunchen in een soort van Indiase mac. Na de lunch gingen we op een groot open veld zitten om te bidden wat we nu konden doen. We besloten wat te gaan worshippen. Ik speelde wat liedjes op de gitaar, en al heel snel stonden er zo'n 20 mensen om ons heen. Zes jongens van een jaar of 16 in schooluniform kwamen bij ons zitten terwijl we One Way zongen. Ze bleken moslims te zijn, maar gaan naar een katholieke school. We leerden ze het refrein en al gauw zongen de moslimjongens heel hard: One Way…Jesus! Na dat te hebben gezongen legde Jane aan ze uit waarom we tot Jezus zingen, en waarom Hij de enige weg is. Daarna legde Jordan ze uit waarom Jezus stierf voor onze zonden. Ze leken het allemaal te snappen. Na een tijdje met ze te hebben gepraat vroeg Jordan of ze ook vergeving wilden. Een jongen, Samir wilde heel graag een op een met Jordan praten, en heeft toen zijn leven aan de Heer gegeven! Later kwamen de andere jongens erbij staan en ook zij hebben dat gebeden. Het was zooo'n toffe middag, echt heel goed. Gister hadden we onze verhuisdag van het DTS gebouw naar het gastenhuis vlak bij de base. We slapen nu in 5 slaapkamers, wat een hele verbetering is. Ook hebben we een tv in onze kamer en hebben we midden in India Oprah zitten kijken. Dat was lachen. 'Smiddags hebben we een gebedswandeling door een sloppenwijk bij ons in de buurt gemaakt en daarna nog wat evangelisatie gedaan bij Big Bazar . Jordan en Will hadden een afspraak met een jongen voor een tweede gesprek over het geloof, en ook hij heeft gister Jezus aangenomen. Was heel bemoedigend voor het hele team.
Dat was t weer. Volgende update waarschijnlijk vanuit Nepal, komende woensdag vertrekken we daarheen.

Liefs, Joanne

Heeeey,

Een hele drukke maar goeie week achter de rug. We zijn met het halve team lekker verkouden geworden, maar het gaat goed met iedereen en we hebben een goeie tijd. Oh, ik moet ook even beginnen met het coole nieuws dat ik nu al 8 dagen tante ben van little Daniel Elias Pfeiffer! Het is jammer dat ik nu niet huis kan zijn, maar ben heeeel dankbaar voor internet zodat ik lekker op de hoogte kan blijven van hoe het gaat, en fotootjes kan uitprinten die inmiddels aan onze slaapkamermuur hangen :)
Anyway... Ik heb de afgelopen week in het moeder Theresa huis gewerkt. Elke ochtend zijn we om 5 uur opgestaan om om 6 uur te verzamelen en de bus down town te nemen. De busrit is ongeveer een uur. Om 7 uur verzamelen alle vrijwilligers zich in de vrijwilliggersruimte van het moeder Theresa huis om samen te ontbijten met Thai thee, wit brood en hele kleine bananen. Na het ontbijt doen we elke ochtend een gebed en een lied, daarna vertrekt iedereen naar het huis waar ze werken.
Samen met Ashley, Anna-Louise en Brittney heb ik 4 ochtenden in het huis voor verstandelijk gehandicapte vrouwen gewerkt. Het is ongeveer een half uur met de bus vanaf het huis waar we verzamelen. De eerste keer dat we daar aankwamen was eigenlijk best schrikken.
Eigenlijk moet je het zien om er een goed beeld van te krijgen, maar deze instelling is niet te vergelijken met een nederlands woonhuis. Het is een soort grote ronde openlucht ruimte, omringd door douche en slaapruimtes. Er wonen daar denk ik zo'n 40 vrouwen, die daar wat rondlopen en zitten, of op de betonnen vloer liggen te slapen. De meeste vrouwen zijn behoorlijk beperkt in hun verstand, en omdat er geen programma ofzo voor ze is leren ze sowieso weinig. Er waren twee vrouwen die een beetje engels spraken, de rest spreekt hindi of bengali, maar met gebaren en het kleine beetje bengali dat wij nu kennen konden we toch nog een beetje communiceren. We hebben veel met ze geknuffeld, hun nagels gedaan, haren gekamd en gevlochten, balspelletjes gedaan en met de gitaar die we meenamen liedjes gezongen. Die gitaar was een groot succes. We kregen veel van de vrouwen aan het dansen of klappen. Naast een hoop worhsipliedjes die we met ze zongen was 'Old mcDonals had a farm' toch wel favoriet. Een stuk of 8 konden na een tijdje Hihahihaooo! meezingen. Alle vrijwilligers die daar komen worden door de vrouwen Auntie genoemd. Na de eerste ochtend herkenden ze ons, en als we dan 's ochtends aankwamen kwamen ze op ons afrennen..Auntie!! We merkten dat in ons huis, en ook de huizen waar de anderen van ons team hebben gewerkt, bidden heel belangrijk is. Ik heb vaak wanneer ik met een vrouw zat met haar gebeden, en af en toe zie je echt verschil. Er was een oud vrouwtje die alleen maar in elkaar gedoken op de grond zat, tegen de muur aan te wiegen. Toen ik met haar ging bidden werd zagen we haar voor het eerste sinds we daar waren heel rustig worden, en heeft ze een tijd op mijn schoot geslapen.
Het werken in dat huis was best wel heftig af en toe, veel vrouwen slaan elkaar, zijn erg ziek, hebben grote open wonden..dat soort dingen.De situatie in het huis is niet goed, maar het is wel beter dan wanneer de vrouwen op straat zouden leven, en de vrijwilligers die er komen kunnen veel goeds voor ze doen. Misschien dat ik later nog weer terug ga om daar te werken, dat ligt aan de plannen voor wat we als team nog gaan doen.
Maandag zouden we ook in het huis gaan werken, maar er werd zondagavond laat door onze ywammer Gopi gebeld dat het beter was om maandag de hele dag het huis niet uit te gaan. Er was een of andere politieke staking, waardoor het heel onveilig is om naar buiten te gaan. Dus de hele maandag hebben we met zn 20-en in ons huisje veel voorbede en worship gedaan. Was eigenlijk best een heel gezellige dag, en een goeie kans om wat uit te rusten.
Vandaag is het onze vrije dag. Dat betekend internetten, bellen, was doen, uitrusten en wat dingetjes kopen. We hebben hier pindakaas ontdekt in een winkel met allemaal westerse productend. Omdat het geimporteerd is, zijn het westerse prijzen, en bleek onze pindakaas duurder te zijn dan onze punjabi..maar wel erg lekker:)
Vanaf zaterdag ga ik met het kingskids programma meewerken. Het is een soor daycare waar elke dag straatkinderen komen om te douchen, ze krijgen schone kleren en hun haar wordt geknipt. We gaan een soort van programma doen met een bijbelverhaal en wat liedjes. Heb er echt zin in. Verder gaan we de komende tijd veel evangelisatie doen, en wat programma's in verschillende kerken en misschien in een universiteit.
Ik denk dat ik nu een stuk meer gesetteld ben in India. Ik snap wat meer hoe het bussysteem werkt, ben redelijk gewend aan de cultuur en heb zelfs geleerd om pittig eten lekker te vinden. Zo, heel verhaal weer. Hou van jullie allen, tot de volgende keer!

liefs, Joanne

Namaskar!

Zooo..daar ben ik weer. Iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve mailtjes! Ik heb nu nog maar een keer per week kans mn mail te checken, maar ik lees t allemaal, en probeer ze ook te beantwoorden.
Outreach tot nu toe is crazy, geweldig en wonderbaarlijk! Hier ff de highlights:
Zaterdag was het mijn 20e verjaardag! We zijn met het hele team naar Big Bazaar geweest, een heel westers winkelcentrumpje, waar we koffie hebben gedronken en taart hebben gegeten. Jane, mijn lieve koreaans-canadeze teammate was ook jarig, die werd 27, dus we hadden een gezellige dubbele verjaardag. Van het team heb ik een coole Indiaase schoudertas gekregen, en een lading chocola. Volgens ywam traditie heeft het team toen Jane en mij bemoedigt en wijze levenslessen gegeven. De volgende dag was het oudjaarsdag. We zijn 'sochtends naar een kerk geweest, ongeveer een uur van de base. Het is een engelse gemeente waar we te gast waren. Na de dienst heb ik een tijdje met een vrouw en haar twee zoontjes gepraat die buiten op straat zaten. We konden haar best bemoedigen, hebben wat bananen voor haar en de kinderen gekocht en hebben met haar gebeden. 'S avonds hebben we een programma gedaan in een Bangalees-engelse gemeente. Er zijn ongeveer 15 tot 20 leden, dus toen wij binnen kwamen was het opeens behoorlijk druk en krap in het kamertje waar de dienst werd gehouden. We hebben een dramastuk gedaan, Brittney en ik hebben een getuigenis gegeven en we hebben nog wat liedjes gezongen. Onze oud en nieuw hebben we all uno-end doorgebracht. Een voor een gingen er mensen al slapen, maar met z'n 9-en hebben we volgehouden en precies om 12 uur foto's gemaakt met onze zelfontspanners van ons met de klok. Chris en ik wilden nog zelf vuurwerk maken van theezakjes, maar door gebrek aan lucifers moesten we het doen met het vuurwerk wat vanaf ons balkon was te zien.
De volgende ochtend zijn we weer naar de engelse kerk geweest. Na de dienst hadden we nieuwjaarskoffie en koekjes. Jette en ik zagen opeens een Indiaase jongen lopen met een ajax shirt aan. Watteeee...dachten we. Dus wij met hem praten. Hij bleek Vivian te heten, en zijn shirt in Londen te hebben gekocht. HIj vond Manchester united een stuk boeiender dan Ajax, waar wij t niet mee eens waren natuurlijk, maar hij was nogsteeds wel cool:)
Oja, een paar dagen geleden gingen we een gebedswandeling doen door de buurt, kwam in te praten met een 14 jarige christenjongen die ons naar zijn kerkje bracht, midden in de sloppenbuurt. We hebben daar een tijdje met de voorganger gepraat, en ik kwam erachter dat ze het nummer More love More power in het nederlands hebben, en dat ook zingen..haha.
Ik moet bijna gaan, maar nog wat bijzonderheden zijn dat we ons gister hebben ingeschreven voor het moeder Theresa huis. We gingen daar heen om dat te doen, en hebben daar haar graf bezocht en haar kamertje gezien waar we woonde en is gestorven. Ik ga de komende week elke ochtend met verstandelijk gehandicapte vrouwen en kinderen werken. Heb er zin in, wordt een uitdaging maar is echt tof om te kunnen doen.
Oja, verder ben ik eergister door het stapelbed heen gezakt. Het was al heel shaky, maar het bleek me toch niet te kunnen houden. Dus om kwart voor 5 'sochtends werd ik wakker terwijl mn matras, het houten frame en ik op arme Jane storten. Geen gewonden, alleen een beetje geschrokken en een mooi outreach verhaal.
Hoop later meer te kunnen vertellen. Hou van jullie, tot de volgende keer!

liefs, Joanne