Heeeey,
Een hele drukke maar goeie week achter de rug. We zijn met het halve team lekker verkouden geworden, maar het gaat goed met iedereen en we hebben een goeie tijd. Oh, ik moet ook even beginnen met het coole nieuws dat ik nu al 8 dagen tante ben van little Daniel Elias Pfeiffer! Het is jammer dat ik nu niet huis kan zijn, maar ben heeeel dankbaar voor internet zodat ik lekker op de hoogte kan blijven van hoe het gaat, en fotootjes kan uitprinten die inmiddels aan onze slaapkamermuur hangen :)
Anyway... Ik heb de afgelopen week in het moeder Theresa huis gewerkt. Elke ochtend zijn we om 5 uur opgestaan om om 6 uur te verzamelen en de bus down town te nemen. De busrit is ongeveer een uur. Om 7 uur verzamelen alle vrijwilligers zich in de vrijwilliggersruimte van het moeder Theresa huis om samen te ontbijten met Thai thee, wit brood en hele kleine bananen. Na het ontbijt doen we elke ochtend een gebed en een lied, daarna vertrekt iedereen naar het huis waar ze werken.
Samen met Ashley, Anna-Louise en Brittney heb ik 4 ochtenden in het huis voor verstandelijk gehandicapte vrouwen gewerkt. Het is ongeveer een half uur met de bus vanaf het huis waar we verzamelen. De eerste keer dat we daar aankwamen was eigenlijk best schrikken.
Eigenlijk moet je het zien om er een goed beeld van te krijgen, maar deze instelling is niet te vergelijken met een nederlands woonhuis. Het is een soort grote ronde openlucht ruimte, omringd door douche en slaapruimtes. Er wonen daar denk ik zo'n 40 vrouwen, die daar wat rondlopen en zitten, of op de betonnen vloer liggen te slapen. De meeste vrouwen zijn behoorlijk beperkt in hun verstand, en omdat er geen programma ofzo voor ze is leren ze sowieso weinig. Er waren twee vrouwen die een beetje engels spraken, de rest spreekt hindi of bengali, maar met gebaren en het kleine beetje bengali dat wij nu kennen konden we toch nog een beetje communiceren. We hebben veel met ze geknuffeld, hun nagels gedaan, haren gekamd en gevlochten, balspelletjes gedaan en met de gitaar die we meenamen liedjes gezongen. Die gitaar was een groot succes. We kregen veel van de vrouwen aan het dansen of klappen. Naast een hoop worhsipliedjes die we met ze zongen was 'Old mcDonals had a farm' toch wel favoriet. Een stuk of 8 konden na een tijdje Hihahihaooo! meezingen. Alle vrijwilligers die daar komen worden door de vrouwen Auntie genoemd. Na de eerste ochtend herkenden ze ons, en als we dan 's ochtends aankwamen kwamen ze op ons afrennen..Auntie!! We merkten dat in ons huis, en ook de huizen waar de anderen van ons team hebben gewerkt, bidden heel belangrijk is. Ik heb vaak wanneer ik met een vrouw zat met haar gebeden, en af en toe zie je echt verschil. Er was een oud vrouwtje die alleen maar in elkaar gedoken op de grond zat, tegen de muur aan te wiegen. Toen ik met haar ging bidden werd zagen we haar voor het eerste sinds we daar waren heel rustig worden, en heeft ze een tijd op mijn schoot geslapen.
Het werken in dat huis was best wel heftig af en toe, veel vrouwen slaan elkaar, zijn erg ziek, hebben grote open wonden..dat soort dingen.De situatie in het huis is niet goed, maar het is wel beter dan wanneer de vrouwen op straat zouden leven, en de vrijwilligers die er komen kunnen veel goeds voor ze doen. Misschien dat ik later nog weer terug ga om daar te werken, dat ligt aan de plannen voor wat we als team nog gaan doen.
Maandag zouden we ook in het huis gaan werken, maar er werd zondagavond laat door onze ywammer Gopi gebeld dat het beter was om maandag de hele dag het huis niet uit te gaan. Er was een of andere politieke staking, waardoor het heel onveilig is om naar buiten te gaan. Dus de hele maandag hebben we met zn 20-en in ons huisje veel voorbede en worship gedaan. Was eigenlijk best een heel gezellige dag, en een goeie kans om wat uit te rusten.
Vandaag is het onze vrije dag. Dat betekend internetten, bellen, was doen, uitrusten en wat dingetjes kopen. We hebben hier pindakaas ontdekt in een winkel met allemaal westerse productend. Omdat het geimporteerd is, zijn het westerse prijzen, en bleek onze pindakaas duurder te zijn dan onze punjabi..maar wel erg lekker:)
Vanaf zaterdag ga ik met het kingskids programma meewerken. Het is een soor daycare waar elke dag straatkinderen komen om te douchen, ze krijgen schone kleren en hun haar wordt geknipt. We gaan een soort van programma doen met een bijbelverhaal en wat liedjes. Heb er echt zin in. Verder gaan we de komende tijd veel evangelisatie doen, en wat programma's in verschillende kerken en misschien in een universiteit.
Ik denk dat ik nu een stuk meer gesetteld ben in India. Ik snap wat meer hoe het bussysteem werkt, ben redelijk gewend aan de cultuur en heb zelfs geleerd om pittig eten lekker te vinden. Zo, heel verhaal weer. Hou van jullie allen, tot de volgende keer!
liefs, Joanne
Een hele drukke maar goeie week achter de rug. We zijn met het halve team lekker verkouden geworden, maar het gaat goed met iedereen en we hebben een goeie tijd. Oh, ik moet ook even beginnen met het coole nieuws dat ik nu al 8 dagen tante ben van little Daniel Elias Pfeiffer! Het is jammer dat ik nu niet huis kan zijn, maar ben heeeel dankbaar voor internet zodat ik lekker op de hoogte kan blijven van hoe het gaat, en fotootjes kan uitprinten die inmiddels aan onze slaapkamermuur hangen :)
Anyway... Ik heb de afgelopen week in het moeder Theresa huis gewerkt. Elke ochtend zijn we om 5 uur opgestaan om om 6 uur te verzamelen en de bus down town te nemen. De busrit is ongeveer een uur. Om 7 uur verzamelen alle vrijwilligers zich in de vrijwilliggersruimte van het moeder Theresa huis om samen te ontbijten met Thai thee, wit brood en hele kleine bananen. Na het ontbijt doen we elke ochtend een gebed en een lied, daarna vertrekt iedereen naar het huis waar ze werken.
Samen met Ashley, Anna-Louise en Brittney heb ik 4 ochtenden in het huis voor verstandelijk gehandicapte vrouwen gewerkt. Het is ongeveer een half uur met de bus vanaf het huis waar we verzamelen. De eerste keer dat we daar aankwamen was eigenlijk best schrikken.
Eigenlijk moet je het zien om er een goed beeld van te krijgen, maar deze instelling is niet te vergelijken met een nederlands woonhuis. Het is een soort grote ronde openlucht ruimte, omringd door douche en slaapruimtes. Er wonen daar denk ik zo'n 40 vrouwen, die daar wat rondlopen en zitten, of op de betonnen vloer liggen te slapen. De meeste vrouwen zijn behoorlijk beperkt in hun verstand, en omdat er geen programma ofzo voor ze is leren ze sowieso weinig. Er waren twee vrouwen die een beetje engels spraken, de rest spreekt hindi of bengali, maar met gebaren en het kleine beetje bengali dat wij nu kennen konden we toch nog een beetje communiceren. We hebben veel met ze geknuffeld, hun nagels gedaan, haren gekamd en gevlochten, balspelletjes gedaan en met de gitaar die we meenamen liedjes gezongen. Die gitaar was een groot succes. We kregen veel van de vrouwen aan het dansen of klappen. Naast een hoop worhsipliedjes die we met ze zongen was 'Old mcDonals had a farm' toch wel favoriet. Een stuk of 8 konden na een tijdje Hihahihaooo! meezingen. Alle vrijwilligers die daar komen worden door de vrouwen Auntie genoemd. Na de eerste ochtend herkenden ze ons, en als we dan 's ochtends aankwamen kwamen ze op ons afrennen..Auntie!! We merkten dat in ons huis, en ook de huizen waar de anderen van ons team hebben gewerkt, bidden heel belangrijk is. Ik heb vaak wanneer ik met een vrouw zat met haar gebeden, en af en toe zie je echt verschil. Er was een oud vrouwtje die alleen maar in elkaar gedoken op de grond zat, tegen de muur aan te wiegen. Toen ik met haar ging bidden werd zagen we haar voor het eerste sinds we daar waren heel rustig worden, en heeft ze een tijd op mijn schoot geslapen.
Het werken in dat huis was best wel heftig af en toe, veel vrouwen slaan elkaar, zijn erg ziek, hebben grote open wonden..dat soort dingen.De situatie in het huis is niet goed, maar het is wel beter dan wanneer de vrouwen op straat zouden leven, en de vrijwilligers die er komen kunnen veel goeds voor ze doen. Misschien dat ik later nog weer terug ga om daar te werken, dat ligt aan de plannen voor wat we als team nog gaan doen.
Maandag zouden we ook in het huis gaan werken, maar er werd zondagavond laat door onze ywammer Gopi gebeld dat het beter was om maandag de hele dag het huis niet uit te gaan. Er was een of andere politieke staking, waardoor het heel onveilig is om naar buiten te gaan. Dus de hele maandag hebben we met zn 20-en in ons huisje veel voorbede en worship gedaan. Was eigenlijk best een heel gezellige dag, en een goeie kans om wat uit te rusten.
Vandaag is het onze vrije dag. Dat betekend internetten, bellen, was doen, uitrusten en wat dingetjes kopen. We hebben hier pindakaas ontdekt in een winkel met allemaal westerse productend. Omdat het geimporteerd is, zijn het westerse prijzen, en bleek onze pindakaas duurder te zijn dan onze punjabi..maar wel erg lekker:)
Vanaf zaterdag ga ik met het kingskids programma meewerken. Het is een soor daycare waar elke dag straatkinderen komen om te douchen, ze krijgen schone kleren en hun haar wordt geknipt. We gaan een soort van programma doen met een bijbelverhaal en wat liedjes. Heb er echt zin in. Verder gaan we de komende tijd veel evangelisatie doen, en wat programma's in verschillende kerken en misschien in een universiteit.
Ik denk dat ik nu een stuk meer gesetteld ben in India. Ik snap wat meer hoe het bussysteem werkt, ben redelijk gewend aan de cultuur en heb zelfs geleerd om pittig eten lekker te vinden. Zo, heel verhaal weer. Hou van jullie allen, tot de volgende keer!
liefs, Joanne
posted by Joanne @ 9:17 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home